De Profeet

De Profeet

Binnenkort (medio 2022) zal er een compleet hernieuwde uitgave van De profeet verschijnen. 

De profeet is geschreven door de kunstenaar en schrijver Kahlil Gibran en voor het eerst uitgegeven in 1923. Het is, naast de Bijbel, een van de meest verkochte boeken allertijden. 

Bob Blinkhof hertaalde dit werk van Kahlil Gibran en liet dit uitbrengen in een heel eigen, kleurrijke editie. 

'De profeet is een troostend boek, een boek dat in je boekenkast of op je nachtkastje echt niet mag ontbreken. Ik vind het prachtig!'
Jos Settels
Gedichtenkenner

Over De profeet

De profeet, een van de meest verkochte boeken aller tijden, is een verrijkend boek die ontelbare mensen overal ter wereld als eigen persoonlijke Bijbel, Thora of Koran hebben ingezet. In 26 teksten werpt de grote schrijver Kahlil Gibran een eigen en bijzonder licht op grote levensthema’s als liefde,  werken, wijsheid en geluk. 

Deze nieuwe Nederlandse uitgave van dit meesterwerk is een authentieke editie, vol van kunst die de troostende teksten van Gibran verder verdiept. Deze teksten van de schrijver werden hertaald door Bob Blinkhof, voor iedereen die iemand anders iets moois wil schenken, of zichzelf cadeau wil doen om zo zelf getroost te worden, of te groeien.

Het verhaal

Almustafa, de centrale figuur in De profeet, is een heilige man die na twaalf jaar elders te hebben doorgebracht weer zal terugkeren naar zijn geboorteland. Iedereen uit de stad komt hum uitzwaaien en krijgen nog mee hoe hij heeft leren kijken naar diverse kwesties als liefde, dood, verdriet, lijden, werken en schoonheid.

De boodschap van De profeet

Aan de publicatie van De profeet gingen heel wat jaren vooraf van zoeken naar een geschikte manier van vertellen en van onderzoek naar de beschreven thema’s. Het is duidelijk dat Gibran hierbij veel steun heeft gehad aan zijn vriendin Mary Haskell. In de brieven die zij naar elkaar stuurden ging het vaak over De profeet. Gibran vond het belangrijk dat het personage de waarheid zou spreken. In een van de brieven schrijft hij: 

  “Mijn leven wordt gekweld door mensen die in plaats van beelden te gebruiken onophoudelijk praten en ik kan ze niet voortdurend in de rede vallen. Een stortvloed van woorden, woorden en nog eens woorden wordt constant over ons uitgegoten, en toch beseft eigenlijk niemand wat hij zegt. 
   Jij en ik zijn nu al zes jaar samen aan het denken, praten en werken. Maar voor ons heeft alles betekenis omdat de ideeën, die eerst uitsluitend woorden waren, deel van onszelf werden. Maar dat is geen regel die voor iedereen opgaat. 
   Ik wil dat dit een eenvoudig boek wordt. Het is niet erg als enkele stukken hard of bitter klinken, belangrijk is dat mijn personage de waarheid zegt.”

    “Liefde is datgene waarnaar we het meest verlangen om het te krijgen én om het te geven. Maar niemand merkt dat het elk moment geschonken en geweigerd wordt.”

Kahlil Gibran op 30 mei 1922, in een brief aan Mary Haskell

De grootste boodschap van De profeet is dat liefde pijn kan doen en je kan verwonden, maar je ook in een grote vervoering kan brengen.

Fragment uit De profeet

   Over geluk en lijden

   Toen zei een vrouw:
   “Spreek met ons over geluk en lijden.”
   En hij sprak:

    “Je geluk is in werkelijkheid een expressie van je lijden.
    En dezelfde bron van waaruit je gelach oprijst, was eerder vaak gevuld met je tranen.
    En hoe kan het ook anders?

    Hoe dieper het verdriet je ziel uitholt, hoe meer ruimte er in je ontstaat om geluk te bevatten.
    Want is niet juist het glas dat je wijn bevat het glas dat zich eerder flink brandde aan het vuur van de glasblazer?
     En is niet juist de luit die je geest tot rust brengt het instrument dat eerder door messneden werd gevormd?

    Als je je gelukkig voelt, kijk dan diep in je hart en je zult ontdekken dat hetgeen je ooit verdrietig maakte, nu je geluk betekent.
    Als je je verdrietig voelt, kijk dan opnieuw diep in je hart en je zult zien dat je treurt om dat wat je ooit gelukkig maakte.

    Sommigen van jullie zeggen: “Geluk is beter dan lijden.”
    En anderen zeggen: “Nee, het is beter te lijden.”
    Maar ik zeg dat deze twee begrippen altijd onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn.

     Gezamenlijk treden zij aan.
     En als er één van de twee met je aan tafel gaat, onthoud dan goed dat de ander zich juist op bed te ruste heeft gelegd.

     Zie je, je bent als de schalen van een weegschaal die balanceren tussen je ergens gelukkig of je ergens verdrietig om voelen.
     Alleen als je leeg bent, bevindt je weegschaal zich in een moment van stilstand en ben je in evenwicht.

    Onthoud maar: als de schatbewaarder je optilt om zijn goud en zilver te wegen, zullen je gevoelens van geluk en lijden nooit even zwaar wegen.”

Over Kahlil Gibran

Nog altijd is de in Libanon geboren dichter en schrijver Kahlil Gibran (1883-1931), een van de grootste dichters en schrijvers uit de  Arabische wereld.

Gibran schroomde niet om over grenzen en verschillen heen te kijken en een 
gemeenschappelijke waarheid te presenteren om een  brug te bouwen tussen de een en de ander. De reputatie van Kahlil Gibran als centraal figuur in de Arabische literatuur heeft nooit ter discussie gestaan. De profeet is zijn bekendste boek geworden en betekende zijn grote doorbraak. Het groeide uit tot een van de meest verkochte boeken allertijden.

Kahlil Gibran en Bob Blinkhof

Bestel het boek snel!

Wil jij direct bij de verschijning van De profeet
de eerste uitgave ontvangen?
Stuur ons dan een e-mail!

Fragment uit De profeet:

Sommigen van jullie hebben mij gereserveerd genoemd en verslaafd aan mijn eenzaamheid.
En ze hebben gezegd: “Hij houdt wel beraad met de bomen in het bos, maar nooit met de mensen.
Hij zit moederziel alleen op de heuveltoppen en kijkt neer op onze stad.”
Het is waar dat ik de heuvels heb beklommen en graag op afgelegen plekken wandelde.
Hoe kon ik jullie anders dan vanuit grote hoogte of op verdere afstand geheel aanschouwen?
Hoe kon ik anders dan op verre afstand onze intieme verbondenheid ervaren?

En anderen van jullie riepen mij ook aan, al was het niet woordelijk, en zeiden: “Onbekende vreemdeling, minnaar van de ontoegankelijke hoogten, waarom dwaal je zo langs die bergtoppen, waar de adelaar zijn nest bouwt?
Waarom zoek je het onbereikbare?
Welke stormen wil je in je net vangen,
en welke vluchtige vogels jaag je achterna?
Kom, en word net als wij.
Doe maar weer normaal en stil je honger met ons brood en les je dorst met onze wijn.”

In de verlatenheid van hun ziel zeiden ze dit soort dingen.
Maar als hun eenzaamheid dieper zou zijn, zouden ze geweten hebben dat ik niets anders zocht dan het geheim van geluk en levenslessen over lijden,
en ik alleen de puurste essentie najoeg die ergens in de ruimte moet bestaan.”